Η Γοργόνα ταξιδεύει τον μικρό Αλέξανδρο (2003)
October 5, 2003“Να μπεις απ’ το παράθυρο στη Σμύρνη…” (2006)
April 1, 2006
ΜΙΣΑΝΟΙΧΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ... ΕΚΕΙ ... ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ | Θεατρικό αφιέρωμα
Δραματουργική σύνθεση | Γιάννης Οικονομίδης
Σκηνοθεσία | Γιάννης Οικονομίδης, Μαρία Καραχάλιου
Μουσική διδασκαλία | Αγάπη Χατζηνικολαΐδου
Μουσικοί | Ιωάννα Ιωαννίδου, Νίκος Παναγιωταράκης, Γιώργος Παπαπαύλου, Χρήστος Αντωνίου
Θέατρο | RESIDENCE PALACE, Βρυξέλλες
15 Νοεμβρίου 2003
"Αν με είχες ποτέ μέσα στην καρδιά σου, άφησε για λίγο στην άκρη τη χαρά, και σε αυτόν τον σκληρό κόσμο αγωνίσου να πεις την ιστορία μου." Η ύστατη αγωνία του Άμλετ, την ώρα που αφήνει την τελευταία του πνοή, είναι να μαθευτεί η ιστορία του. Να βεβαιωθεί ότι κάποιος θα την αφηγηθεί στους ανθρώπους και μέσα από την αφήγησή του θα τη διασώσει από τη λήθη δίνοντάς της νέα διάσταση, νέα πνοή, νέα διάρκεια.
Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, της υπερβολικής ταχύτητας, της ελαφρότητας της συμπεριφοράς μας και της στιλβωμένης επιφάνειας των πραγμάτων, έχουμε χρέος να επιστρέφουμε στο παρελθόν. Οφείλουμε ν' ανοίγουμε το σεντούκι με τις αναμνήσεις, τη συσσωρευμένη πίκρα και τα μεγάλα και αναπάντητα "γιατί και πώς".
Στο πλαίσιο των εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων του Λυκείου των Ελληνίδων Βρυξελλών, φίλοι και συνεργάτες του μοιραστήκαμε τα γεγονότα της εποχής εκείνης που συγκλόνισαν την Ελλάδα με αποκορύφωμα την εξέγερση του Πολυτεχνείου που, ίσως, αποτελεί και την κορυφαία συλλογική εποποιία μιας ολόκληρης γενιάς. Η αλήθεια για τις μέρες που συγκλόνισαν την Ελλάδα είναι η αλήθεια του καθενός που μετείχε στην εξέγερση. Κομμάτια και θρύψαλα της αλήθειας ενός κινήματος όπως τη διατηρούν στη μνήμη τους ορισμένοι εκ των πρωταγωνιστών της εποχής εκείνης θα προσπαθήσουμε να δώσουμε και εμείς μέσα από το θεατρικό δρώμενο που είναι αφιερωμένο στην 30ή επέτειο του Πολυτεχνείου.
«Κύριε, βοήθα να θυμόμαστε πώς έγινε τούτο το φονικό·
την αρπαγή, το δόλο, την ιδιοτέλεια, το στέγνωμα της αγάπης...
Κύριε, βοήθα να τα ξεριζώσουμε...»
Τα χρόνια περνούν, θέλουμε δε θέλουμε. Κατασιγάζουν τα πάθη, αλλά αυτό το θέλουμε. Και αμβλύνεται η μνήμη, αλλά αυτό δεν το θέλουμε, απαγορεύεται να το θέλουμε. Γιατί αυτό είναι το μέγα στοίχημα, πώς δηλαδή να κατασιγάσουν τα πάθη χωρίς να αμβλυνθεί η μνήμη. Επειδή άμβλυνση της μνήμης σημαίνει έλλειμμα μνήμης, και έλλειμμα μνήμης σημαίνει έλλειμμα γνώσης. Και με λειψή γνώση δεν υπάρχει Ιστορία, ή υπάρχει νοθευμένη Ιστορία. Γιατί όπου υπάρχει έλλειμμα, άρα κενό, σπεύδει και εγκαθίσταται η «αναθεώρηση», η παραχάραξη της Ιστορίας. Και η παραχαραγμένη Ιστορία δεν είναι Ιστορία. Και χωρίς Ιστορία, ως γνωστόν, δεν είμαστε πια τίποτα εμείς.
Γιάννης Χάρης
ΤΑ ΝΕΑ , 20-09-2003
Γράφτηκε σε μια ελλαδική εφημερίδα της εποχής
Με ένα υπέροχο και καλά προετοιμασμένο θεατρικό δρώμενο με τίτλο «Εκεί ...Πολυτεχνείο» γιορτάστηκε στις Βρυξέλλες, στις 15/11/2003, η επέτειος του Πολυτεχνείου. Την εκδήλωση προετοίμασε το Λύκειο Ελληνίδων Βρυξελλών, έλαβε δε χώρα στο λαμπρό θέατρο του RESIDENCE PALACE στο κέντρο της πόλης, δίπλα στα κτίρια των κοινοτικών οργάνων.
Η εντυπωσιακή αυτή παράσταση, που παρακολούθησε η ομογένεια και ιδιαίτερα πολλοί νέοι, ξαναζωντάνεψε σε όλους τις τραγικές αλλά και ηρωικές στιγμές του ΄73 όπου μια χούφτα νέοι κατάφεραν, με την αυτοθυσία τους να αλλάξουν το ρουν της νεοελληνικής μας ιστορίας.
Η παράσταση ήταν μία από τις καλύτερες που έχουν ποτέ γίνει στο Βέλγιο. Η πιστή κατά το δυνατόν αναπαράσταση και μεταφορά των γεγονότων, για να γίνουν αντιληπτά στη σημερινή νεολαία, απαίτησε μακρά προετοιμασία των οργανωτών που πέτυχαν τον στόχο που έθεσαν.
Μια πλειάδα εκλεκτών ανθρώπων εργάστηκε με μεράκι αλλά και υπευθυνότητα για να μας μεταφέρει 30 χρόνια πίσω, τότε που με το σύνθημα ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ οι φοιτητές στο Πολυτεχνείο αντιμετώπισαν άοπλοι τα τανκς και αποτέλεσαν την αφετηρία για την αποκατάσταση τη δημοκρατίας.
Δύσκολο το εγχείρημα του ΛΥΚΕΙΟΥ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΔΩΝ ΒΡΥΞΕΛΛΩΝ. Μας έχει όμως συνηθίσει σε εκδηλώσεις ποιότητας, γι αυτό και κανείς δεν αμφέβαλε ότι θα πρόσθετε ένα ακόμη αξιοσημείωτο επίτευγμα στην πλούσια συγκομιδή του που άρχισε εδώ και 11 χρόνια. Ιδιαίτερα εντυπωσιακή ήταν η σκηνοθετική επιμέλεια, η ροή των γεγονότων στο χρόνο που συνυπολογιζόμενα με την υποκριτική άνεση εγνωσμένης αξίας ηθοποιών και καλλιτεχνών αλλά και της εν γένει καλλιτεχνικής επιμέλειας, άφησαν ανεξίτηλα τα σημάδια μιας ακόμα επιτυχίας, απόρροια του σεβασμού του Λυκείου προς την ίδια την ιστορία του αλλά και προς το πολυπληθές κριτικό κοινό που παρακολούθησε την μία και μοναδική παράσταση.
Κλείνοντας να σημειώσουμε τα λόγια ενός εκ των κυριοτέρων συντελεστών της παράστασης, του Γιάννη Οικονομίδη, στο εισαγωγικό σημείωμα του προγράμματος: «... Τώρα ξέρεις. Εσύ σκοτώθηκες. Εμείς όμως τιμωρηθήκαμε να ζούμε στο νησί της Κίρκης και εκ περιτροπής να παίζουμε τους μεταμορφωμένους συντρόφους και τους άλλους που ξύπνησαν αφήνοντας τον δόλιο τον Ελπήνορα με την πίκρα του ξεχασμένου... Ένα ελάχιστο λουλούδι εκεί που έπεσες. Ένα ελαφρύ αεράκι να μισανοίξει το ερμητικό παράθυρο μπας και αναπνεύσει η μνήμη… Ας μη ξεχνάμε, παιδιά έχουμε. Κι αυτά είναι η αέναη ελπίδα για να φυλαχτεί η πάντα ευαίσθητη και ευάλωτη Κερκόπορτα».
Φωτογραφίες
[ngg src="galleries" ids="26" display="basic_slideshow"]
