Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας (1999)
September 30, 1999
Ελλήνων μετανάστευση. Μνήμες…(2002)
April 24, 2002ΑΣ ΚΡΑΤΗΣΟΥΝ ΟΙ ΧΟΡΟΙ, ΟΙ ΓΙΟΡΤΕΣ, ΤΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΑ,
ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ... | Μουσικοχορευτικό θεατρικό δρώμενο
Δραματουργική σύνθεση | Μαρία Καραχάλιου, Δημήτρης Ηλίας, Γιάννης Οικονομίδης
Σκηνοθεσία | Μαρία Καραχάλιου
Μουσική | Παραδοσιακή - Λαϊκή ορχήστρα Νίκου Φιλιππίδη
Μουσικοί | Νίκος Φιλιππίδης, Κώστας Φιλιππίδης, Νίκος Καρατάσος, Γιάννης Παυλόπουλος, Κώστας Γευγελής
Τραγούδι | Δημήτρης Ηλίας
Συμμετοχή | Λαογραφικό Συγκρότημα Μεγάρων και Χορευτικό Συγκρότημα «Καλίτσα»
Θέατρο | LES TRETEAUX DES BRUXELLES, Βρυξέλλες
12 και 13 Μαΐου 2001
Η παράσταση ήταν ένα σημαντικό ελληνικό πολιτιστικό γεγονός για τα δρώμενα της ομογένειας των Βρυξελλών, όπως και ένας συντονιστικός άθλος.
Ξεκινώ από το δεύτερο. Πέρα από όλες τις χορευτικές ομάδες των παιδιών και των ενηλίκων και του «Εργαστηρίου Ελληνικού Λόγου Κίνησης και Χορού» του Λυκείου των Ελληνίδων Βρυξελλών, συμμετείχαν επίσης το χορευτικό συγκρότημα «Καλίτσα» καθώς επίσης και το «Λαογραφικό Συγκρότημα Μεγάρων (ΛΣΜ)».
Ζωντανή μουσική έπαιξε η παραδοσιακή – λαϊκή ορχήστρα του Νίκου Φιλιππίδη.
Ο συντονιστικός άθλος, λοιπόν, ήταν να εναρμονιστούν τρεις χορευτικές «σχολές» σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα, να λειτουργήσουν κάτω από τους θεσπέσιους ήχους της πενταμελούς ορχήστρας και τέλος… να χωρέσουν –καμιά εξηνταριά- χορεύοντας στη σκηνή του Tréteaux που είχε μεταμορφωθεί από το ταλέντο της Βάσως Ζησιμοπούλου Γκιώνη, σ΄ έναν αυλόγυρο μιας εκκλησιάς, κάπου στον ελληνικό χώρο…
Η σπουδαιότητα του πολιτιστικού γεγονότος και της μοναδικότητάς του βασίζεται και μετριέται σε πολλαπλά και διαφορετικά επίπεδα. Ξεκινώ από την έλευση στην πόλη μας ενός καταξιωμένου χορευτικού συγκροτήματος, που πέρα από τις επιβραβεύσεις που κουβαλάει έχει επιφορτιστεί στο να γνωρίσει ο κόσμος όλος το πανάρχαιο χορευτικό δρώμενο, αυτό του χορού της «Τράτας». Είκοσι περίπου ρωμαίικα λεβέντικα κορμιά κάτω από την καθοδήγηση του ιδρυτή του ΛΣΜ Δημήτρη Ηλία, μας εισήγαγαν στο δρώμενο αυτό, που όπως μάθαμε, αναφέρεται ακόμη και στον Όμηρο, και μετά μας πήγαν ένα σεργιάνι σ΄ όλη την Ελλάδα, σεργιάνι πανδαισίας χορού, τραγουδιού και εθνικής ενδυμασίας που μόνο στα όνειρα μας μπορεί να γευτούμε.
Οι ήχοι του κλαρίνου (Νίκος Φιλιππίδης), του βιολιού (Γιάννης Παυλόπουλος), του λαούτου και του ακορντεόν (Κώστας Φιλιππίδης), του σαντουριού (Νίκος Καρατάσος) και των κρουστών (Γιώργος Γευγελής) στα χέρια αυτών των βιρτουόζων μουσικών, απογείωναν τους χορευτές αλλά και το κοινό.
Το συγκρότημα «Καλίτσα», από την άλλη μεριά, έδινε ένα ήθος που ξεπερνούσε την αισθητική του χορού και έμπαινε στους χώρους του φιλελληνισμού. Μειδιούσα καθώς άκουσα στο διάλειμμα κάποιον από τους θαμώνες να λέει… «Πώς φαινόντουσαν ότι είναι Κρητικοί αυτοί… Είδες με τι μαεστρία χόρευαν την σούστα και τον πεντοζάλη…». Αυτοί λοιπόν οι «Κρητικοί» από την Φλάνδρα έπεισαν, κάτω από τη διδασκαλία της Καλίτσας Πανταζή, πως ο έρωτας για τον πολιτισμό ενός τόπου σε οδηγεί σε αυτή την υπέρβαση όπου χάνονται τα γεωγραφικά σύνορα.
Το Λύκειο των Ελληνίδων Βρυξελλών, πάλι, με τις ομάδες του που διηύθυναν οι κκ. Μαρία Καραχάλιου, Ελένη Αποστολάκου, Καλίτσα Πανταζή και Μαρία Φαρμακίδου, μπολιαζότανε και μπόλιαζε τον ρυθμό και τον χορό σ΄ αυτό το πανηγύρι. Οι μικροί μάθαιναν απ΄ τους μεγάλους και οι ενήλικες συνεργαζόντουσαν με τις φιλοξενούμενες ομάδες. Έπρεπε να διαβάζεις το (όντως καλοφτιαγμένο) πρόγραμμα για να ξέρεις «ποιός είναι ποιός». Καθώς η παράσταση ζεσταινόταν, οι ομάδες γίνονταν ένας κύκλος που πρωτοστατούσε μόνο ο Χορός και το Τραγούδι.
Το δεύτερο μέρος της γιορτής αυτής υπήρξε μια ευχάριστη και άξια προβληματισμού έκπληξη. Οι ήχοι της ορχήστρας παντρεύτηκαν με τους ήχους ενός ραδιοφώνου που, με ηχογραφημένα στιγμιότυπα και με ηχογραφήσεις εποχής, διέσχισε την Ελληνική Ιστορία του αιώνα που μόλις μας έφυγε…
Και αυτή η διαδρομή δόθηκε σαν μια μουσικοχορευτική εκδρομή ξεκινώντας από τον Ελευθέριο Βενιζέλο μέχρι την μεταπολίτευση του 1974 με κατάληξη το πασίγνωστο τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου «Ας κρατήσουν οι χοροί…».
Η έκπληξη και ο προβληματισμός ήταν ο αστικός μετασχηματισμός που έδινε έναν άλλο αέρα σ΄ αυτό που χαρακτηρίζουμε σαν παραδοσιακό.
Οι ομάδες που συμμετείχαν, μας έδειξαν με τον τρόπο τους, τραγουδώντας και χορεύοντας πως η κοινωνία μας μετασχηματίζεται αστικά, χωρίς κατ΄ ανάγκη ν΄ αλλάζει ή ν΄ αλλοτριώνεται.
Αυτό το λαογραφικό σεμινάριο γι΄ αυτούς που συμμετείχαν πάνω στη σκηνή και γι΄ αυτούς που το παρακολούθησαν με την μέθεξη του θεατή, τέλειωσε χωρίς να σβήσουν τα φώτα ή να κλείσει η αυλαία… Ο χορός και το τραγούδι τέλος δεν έχει… Εξελίσσεται όσο ο Έλληνας χρησιμοποιεί τα φίλτρα του πολιτισμού του, καμωμένα κυρίως από φως.
Να κλείσω με ένα μπράβο στο Λύκειο των Ελληνίδων Βρυξελλών που είχε την πρωτοβουλία αυτής της εξαιρετικής εκδήλωσης
.
Να προσθέσω και ένα μπράβο στην κα Μαρία Καραχάλιου που είχε την καλλιτεχνική επιμέλεια και τον συντονισμό.
Έπαινοι επίσης χρειάζονται σ’ όλους τους εντός και εκτός σκηνής συνεργάτες. Η δουλειά αυτή είναι δουλειά αντίστασης στην οποιαδήποτε ισοπέδωση. Να θυμίσω τα λόγια από τον Τσάμικο του Δ. Σαββόπουλου… «… Η Ελλάδα που αντιστέκεται, η Ελλάδα που επιμένει, και όποιος δεν καταλαβαίνει, δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει.». Εμείς εδώ στις Βρυξέλλες νοιώσαμε την Ελλάδα και να επιμένει και να αντιστέκεται στην «επελαύνουσα ισοπέδωση».
Όσο ακόμη τραγουδάμε και χορεύουμε στη γλώσσα μας και στα βήματα των αιώνων, ανανεώνουμε τον ιστό που θα μας προστατεύσει από την επελαύνουσα ισοπέδωση.